یک تب و تاب عجیبی دوباره در من بوجود اومده تحت نام وسواس برای آینده.اینکه از الان میترسم به همه خواسته هام نرسم.فلان آروزهایی که داشتم براورده نشه و یا به اهدام ایده آلم نرسم.چیزی عجیبی نیست این وسواس روزگار.من واقعا میترسم چون کسی تا الان پیدا نشده روزنه ای از یک زندگی ایده آل رو برام تضمین کنه.شاید تو مملکتی که یک بام و دوهواست زندگی ما نه تنها گارانتی نداره بلکه از خدمات پس از فروش هم بهره ای نبرده.کاش این همه بازده ای که تو این مملکت وجود داشت تضمین کننده یک نسل سرگردان بود.

درست بیست سال پیش همین روزها بود.من کلاس اول رو تموم کرده بودم و یک عدد بادبادک رو با کمک بابام درست کرده بودم تا عصر با علی-پسر همسایه مون- بریم دریا هوا کنیم.علی کشکولی خیلی دست پاچه بود چون قرار بود فردا صبح برن دبی برای تفریح یک هفته ای و بعد هم برگردن تهران چون ماموریت کاری پدرش در تلویزیون سیمای هرمزگان تموم شده بود و  پدر من تازه رئیس خبر خلیج فارس شده بود.
عصر رو باهم بودیم.یادمه یک نوار قصه هم به اسم لاک پشت پیر (لاکی) بهم داده بود تا وقتی از دبیی برگشت بهش برگردونم.
علی و خانواده ش به همراه  پدر و مادر و برادر 3سالش محمد  شب از ما خداحافظی کردن و از ما خواستن تا برگشتنشون از دبی مراقب خونشون که تمام اثاثیه بسته بندی شده بود باشیم.مادر علی 9 ماهه باردار بود و سفر هوایی براش مناسب نبود.علی خانوادش هیچوقت برنگشتن و پدرم یکی از تلخ ترین خبرهارو مخابره کرد.
حمله ناو آمریکا و سقوط هواپیمای ارباس که منجر  به کشته شدن 290 مسافر بی گناه شد.هنوز روزنامه ای که عکس کشته شده ها رو به قیافه های وحشتناک چاپ کرده بود دارم .تو صفحه اول عکس محمد کفن شده بود که به عنوان کودک قربانی نام برده شده بود.یادشون بخیر...

البته یکی دیگه از کشته شده ها هم از دوستان دور مادرم بود.مهمانداری به نام شادی که نوبت پرواز نداشت ولی به خاطر اینکه هفته دیگه مراسم ازدواجش بود قصد داشت در دبی خرید کنه و با همکارش جاشو عوض کرد....
این دو مورد رو الان که نوشتم حس کردم هنوز در اون روزهام.عجیبه که 20 سال اینقدر زود گذشت.

ناف من یکی رو با مسمویت بریدن! هر چی میخورم زود مسموم میشم و آب روغن قاطی میکنم!جالبه ادعای لواشک خوری پرمگسیم هم میشه !