ناله ای کمتر و عصبانیتی فروکش کرده و بالطبع انتظاری که خیلی ها دارن.چشم ولی مطمئن باشید دلی که بشکنه طبیعیه که بعد از مدتی نه عصبانی باشه نه ناله ای سر بده.تو خود رفتن و خیره شدن و سرسری کارها رو انجام دادن حداقل  واکنش نسبت به اتفاقات این مدته.
امروز از دیدن خودم تو آینه جا خوردم.هر دو سمت شقیقه ها تو فاصله چند هفته نه تارمو  بلکه دسته ای سفید شده.میدونم سفید شدن موهام ارثی بوده ولی ارثی بودن ربطی به دسته ای سفید شدن موها نداره.حس بدیه یک جور  فشار روحی که هرچقدر هم خودت رو قانع کنی ولی از تو میسوزی و بغض میکنی...

احساس میکنم دارم پوست می اندازم .تازه دارم میفهمم به خاطر چی میجنگم ،یکجوری از قالب دوران فردی کنده شدن و تلاش  و جنگی از نوع دیگر.شاید دیر شده و شاید غروری تو این راه قربانی شده ولی هرچه بود درک کردن تو تصمیم و خواستن و عمل کردنه.
من تنبل نبودم.از روزی که شروع کردم به کار کردن تا امروز همیشه یا  بچه های دانشگاه دست می انداختن یا دوستان که این همه تلاش پول درآوردن این هم تو این سن برای چیه؟من خودم رو کشتم و امروز با 80 90 میلیون دارم با التماس دنبال خونه میگردم وضعم اینه وای به حال جوون هایی که نه هنوز کاره درست حسابی دارن نه بعد از فارغ التحصیلی سربازی رفتن،بنابراین با قانون امروز غلط میکنن عشق رو هجی کنن و در موردش فکر کنن.نمیدونم ولی باخودم فکر میکنم اگر تونستم خونه بخرم و خیال خودم رو راحت کنم باید از همین امروز به فکر جهاز دختر و خونه خریدن پسر نداشتم باشم!بخندین ولی باور کنین زندگی ما امروز اینه.

امشب شبه عیده غدیره و قطعا پدرم تو این لحظه مثل هر سال دور خونه خدا میگرده.مثلا عید منه سید اولاد پیغمبره!ولی من چه عیدی میتونم جز انرژی منفی و غم و غصه به دیگرون بدم.دلم میخواد تو این وضع و اوضاع لااقل امشب رو با یک خواب و رویای خوب صبح کنم...
باباجون پرده سیاه مکه دستتو میبوسه ،اوضام خیطه!