تمومی نداره.مگه مردم چی لازم دارن؟وقتی به همین راحتی با چهار تا سریال آروم میشنن و سرشون گرم میشه چرا با برنامه های به شدت ضعیف ،کاری میکنن که ملت اصلا آنتن هوایی رو کور کنند .البته این حرف دلیلی بر تائید این کانال نیست چراکه جز دیالوگ های ضعیف و داستانهای بی سروته چیز خاصی ندیدم ولی حالت فانتزی برنامه ها و پشت بند هم پخش کردن سریال مردم رو دلخوش میکنه
عکس های زیادی در چند ماهه اخیر گرفتم ولی نمیدونم چرا حس آپدیت کردن فتوبلاگ نیست. هر چقدر هم عکس بگیرم هیچ کدوم به اندازه عکس های دسته جمعی و یادگاری شیرین نیست..این رو هم بگم با توجه به سوختن هاردم و از دست دادن عکس های یک سال اخیر که هیچ بک آپی ازش نداشتم در کمال نا امیدی از طریق کارت حافظه دقیقا عکس های یک سال اخیر بازیابی شد.فکرشو بکنید آرشیو عکس های دیجیتالی من نه ساله شدن و از دست دادن همه اونها چقدر سخت میتونه باشه.عکس های دانشجویی،وبلاگی،خانواده و دوستان و این آخریها عکس های دوران نامزدی تا عروسی و ماه عسل و گشت و گذار.
حرف از عکس شد و یاد این افتادم که در خانواده ما ، عکس ید طولانی در بقچه خاطراتمون داره.مثلا عکس شیشه ای مادر مادربزرگم که مربوط به بیش از صد سال پیش و عکس مقوایی پدر پدربزرگم با قدمتی بیش از صد و بیست سال نه تنها موجوده بلکه صحیح و سالم پیش خودم بایگانی شده.-thumb.jpg)
دوشنبه، 16 فروردینماه 1389
سال جدید
سال نو رو به همه تبریک میگم.از اونجایی که خودم بیست روزی میشه به وبلاگم سر نزدم و گرفتار کارهای آخر سال بودم فکر میکردم پست سال نو رو نوشتم.البته هنوز دچار آلزایمر نشدم ولی وقتی یک چیزی رو تو مغزت میذاری تو مشغله کاری فکر میکنی انجامش دادی.
سال 88 سال خوبی نبود.یعنی در مجموع خوب نبود.درسته که من در این سال ازدواج کردم.بیشترین درآمد و پس انداز رو داشتم ولی هر جوری بهش فکر میکنم میبینم دلچسب نبوده.
اولین عید نوروز رو با مهدیه جشن گرفتم،عکس گرفتیم،سبزی پلو با ماهی خوردیم،ماهی های قرمز تنگ رو دو سه بار تشیع جنازه کردیم،عیدی گرفتیم و دادیم ؛ چند روزی شهرهای شمال رو ایستگاه ایستگاه سر زدیم و در آخر با جشن تولد مهدیه عید امسال رو به پایان رسوندیم. از حالا هم داریم میشماریم تا عید سال 90 چقدر دیگه باید صبر کنیم.
حالا که هوا دوباره خب شده قرار شده مطابق هر سال ورزش و پیاده روی و تحرک بیشتر داشته باشم.یکی از معضلات پشت میز نشستن اضافه وزن و تنبلیه.فراموش نکردم برای عروسی 9 کیلو وزن کم کردم.هر چند استرس و بازسازی خونه و البته ماه رمضان نقش مهمی در کاهش وزن داشت ولی چه کنم با اینکه بجای 9 کیلو ،5 کیلوش برگشته ولی اصلا دوست ندارم دوباره وزنم بالا بره.
فارسی 1 معضل جدید شده برای ملت ایران! تقریبا جایی نبود که ما بریم و طرف اعتیاد به این کانال نداشته باشه.زن و مرد و پیر و جوون هم نداره.متاسفانه برنامه های آب دوغ خیاری تلویزیون (بلا نسبت برنامه عمو پورنگ که همیشه به آخرش میرسم)تمومی نداره.مگه مردم چی لازم دارن؟وقتی به همین راحتی با چهار تا سریال آروم میشنن و سرشون گرم میشه چرا با برنامه های به شدت ضعیف ،کاری میکنن که ملت اصلا آنتن هوایی رو کور کنند .البته این حرف دلیلی بر تائید این کانال نیست چراکه جز دیالوگ های ضعیف و داستانهای بی سروته چیز خاصی ندیدم ولی حالت فانتزی برنامه ها و پشت بند هم پخش کردن سریال مردم رو دلخوش میکنه
عکس های زیادی در چند ماهه اخیر گرفتم ولی نمیدونم چرا حس آپدیت کردن فتوبلاگ نیست. هر چقدر هم عکس بگیرم هیچ کدوم به اندازه عکس های دسته جمعی و یادگاری شیرین نیست..این رو هم بگم با توجه به سوختن هاردم و از دست دادن عکس های یک سال اخیر که هیچ بک آپی ازش نداشتم در کمال نا امیدی از طریق کارت حافظه دقیقا عکس های یک سال اخیر بازیابی شد.فکرشو بکنید آرشیو عکس های دیجیتالی من نه ساله شدن و از دست دادن همه اونها چقدر سخت میتونه باشه.عکس های دانشجویی،وبلاگی،خانواده و دوستان و این آخریها عکس های دوران نامزدی تا عروسی و ماه عسل و گشت و گذار.
حرف از عکس شد و یاد این افتادم که در خانواده ما ، عکس ید طولانی در بقچه خاطراتمون داره.مثلا عکس شیشه ای مادر مادربزرگم که مربوط به بیش از صد سال پیش و عکس مقوایی پدر پدربزرگم با قدمتی بیش از صد و بیست سال نه تنها موجوده بلکه صحیح و سالم پیش خودم بایگانی شده.
سال 88 سال خوبی نبود.یعنی در مجموع خوب نبود.درسته که من در این سال ازدواج کردم.بیشترین درآمد و پس انداز رو داشتم ولی هر جوری بهش فکر میکنم میبینم دلچسب نبوده.
اولین عید نوروز رو با مهدیه جشن گرفتم،عکس گرفتیم،سبزی پلو با ماهی خوردیم،ماهی های قرمز تنگ رو دو سه بار تشیع جنازه کردیم،عیدی گرفتیم و دادیم ؛ چند روزی شهرهای شمال رو ایستگاه ایستگاه سر زدیم و در آخر با جشن تولد مهدیه عید امسال رو به پایان رسوندیم. از حالا هم داریم میشماریم تا عید سال 90 چقدر دیگه باید صبر کنیم.
حالا که هوا دوباره خب شده قرار شده مطابق هر سال ورزش و پیاده روی و تحرک بیشتر داشته باشم.یکی از معضلات پشت میز نشستن اضافه وزن و تنبلیه.فراموش نکردم برای عروسی 9 کیلو وزن کم کردم.هر چند استرس و بازسازی خونه و البته ماه رمضان نقش مهمی در کاهش وزن داشت ولی چه کنم با اینکه بجای 9 کیلو ،5 کیلوش برگشته ولی اصلا دوست ندارم دوباره وزنم بالا بره.
فارسی 1 معضل جدید شده برای ملت ایران! تقریبا جایی نبود که ما بریم و طرف اعتیاد به این کانال نداشته باشه.زن و مرد و پیر و جوون هم نداره.متاسفانه برنامه های آب دوغ خیاری تلویزیون (بلا نسبت برنامه عمو پورنگ که همیشه به آخرش میرسم)تمومی نداره.مگه مردم چی لازم دارن؟وقتی به همین راحتی با چهار تا سریال آروم میشنن و سرشون گرم میشه چرا با برنامه های به شدت ضعیف ،کاری میکنن که ملت اصلا آنتن هوایی رو کور کنند .البته این حرف دلیلی بر تائید این کانال نیست چراکه جز دیالوگ های ضعیف و داستانهای بی سروته چیز خاصی ندیدم ولی حالت فانتزی برنامه ها و پشت بند هم پخش کردن سریال مردم رو دلخوش میکنه
عکس های زیادی در چند ماهه اخیر گرفتم ولی نمیدونم چرا حس آپدیت کردن فتوبلاگ نیست. هر چقدر هم عکس بگیرم هیچ کدوم به اندازه عکس های دسته جمعی و یادگاری شیرین نیست..این رو هم بگم با توجه به سوختن هاردم و از دست دادن عکس های یک سال اخیر که هیچ بک آپی ازش نداشتم در کمال نا امیدی از طریق کارت حافظه دقیقا عکس های یک سال اخیر بازیابی شد.فکرشو بکنید آرشیو عکس های دیجیتالی من نه ساله شدن و از دست دادن همه اونها چقدر سخت میتونه باشه.عکس های دانشجویی،وبلاگی،خانواده و دوستان و این آخریها عکس های دوران نامزدی تا عروسی و ماه عسل و گشت و گذار.
حرف از عکس شد و یاد این افتادم که در خانواده ما ، عکس ید طولانی در بقچه خاطراتمون داره.مثلا عکس شیشه ای مادر مادربزرگم که مربوط به بیش از صد سال پیش و عکس مقوایی پدر پدربزرگم با قدمتی بیش از صد و بیست سال نه تنها موجوده بلکه صحیح و سالم پیش خودم بایگانی شده.