شنبه، 1 آذرماه 1382 | November 22, 2003
هر روزمان روز عذاست
آيا جمله ای غير از اين می توان برای روزهای ايرانی بناميم؟ هر روز بايد رخت عزا بر تن کرده و به سينه زنی و گريه و زجه بپردازيم.آيا ارزش نفس کشيدن فقط و فقط برای عزاداری و بزرگداشت رفته گان است؟
يک روز يوم الشک و روز ديگ روز شهادت بعد هفتم و چله و دومرتبه بصورت دوره ای برای تک تک رفتگان .حال چه مذهبی باشد چه اسطوره ای.روزهای خوش هم داريم . روزهای شادی و معنوی هم معلوم است.برگذاری مراسم مولودی به سبک عزا و صرفا مراعات شده به علت در پيش بودن مراسم عزايی ديگر!! تفريح هم در جای خود .لبيک به برگزاری انواع و اقسام راهپيمايی ها با موضوعات شاد و متنوع! واقعا زندگی چه ارزشی دارد که بايد برای رسيدن معبود به عابد اينقدر ماتم بگيریم و سينه خود را باضربه های دست کبود کنيم و بر فرق سر خود قمه زده و خون آنرا خيرات رفتگان کنيم . گل بر سر بماليم و برای مخلوق رب اشک بريزيم.
کمی برخورد منطقی ضرر ندارد.تاريخ در جای خود هميشه ثبت شده است و ماندگار پس چه جنايت باشد چه فتح الفتوحات و از خود گذشتگی همه همه هميشه بر قرار است پس برای تاريخ نوشته شده افراط و تفريط کافيست.اینجا را کلیک کنید. اين صدای مراسمی است که يک روز پس از تولد حضرت علی به مناسبت يوم الشک حضرت زينب در يکی از شهر ها برگزار شد.
« هر روزمان روز عذاست |
انتقادی
| هر روزمان روز عذاست »
نوشته شده توسط dariush در ساعت 08:25 PM
لینک ثابت || نظرات (1)
نوشته شده توسط dariush در ساعت 08:25 PM
لینک ثابت || نظرات (1)
هر روزمان روز عذاست
آموزنده
اجتماعي
اجتماعی
انتقادی
خاطرات و ماجراها
سیاسی
معضلات
گذشته ها
امان از...
25سالگی!
این نوشته عکس ندارد!
هنر عکاسی
ملت و گوسفند
پارکینگ
نگاه کن!
پشت دیوار
باربر ارباب
در انتظار سبزی!
دو پا دو قلمو
استاد و شاگرد
آسیا
جنبال شهوت
صف التماس
بازنده
دیدگاه وجدان
خون،واژه بی ارزش
پادشاه دود
سرمایه دار بی سرمایه
بساط تلخ جوانی
التماس
گردو فروش
تکنولوژی هزاره
بازگشت به دایره سبز سعادت
آواره خیابان
قلّک های شکسته
مالیات
افسرده
بوی مرگ
